दास्तान-ए-आवारगी….Part 4

मी “सिक्स्टी राउंड” पळायला सुरुवात तर केली पण जे काही बघितलं होतं ते डोळ्यासमोर येत राहिलं..पाय डगमगत होते..श्वास नीट येत नव्हता..मराठे स्वत:च्या मनानं हे सर्व करत होती? एक्स्ट्रा व्यायाम करायची इतकी गरज होती?
मला एकदम फसवलं गेल्यासारखं वाटायला लागलं. सर तर वयानं खूप मोठे होते. तरीही हे असं?
तिलाही ते आवडत होतं का? असणार. नाहीतर ती कशाला स्वत:हून लवकर आली असती क्लासच्या आधीच? चॉईस होता तिला हे टाळायचा….
मग मी सात आठ दिवस मराठेशी एक शब्दही बोललो नाही. अगदी तिला जाणवेल इतकं अव्हॉईड केलं. माझा संताप झाला होता आणि विचार करून डोक्याचा चिखल. इथे एका वयाने दुप्पट मॅरीड माणसाच्या स्कँडल मध्ये ती अडकत होती. त्यापेक्षा जाधवचा प्रॉब्लेम बरा होता.
लई डाळ नासली सरांनी…एक तर माझ्या मनातल्या त्यांच्या इमेजला मोठा धक्का बसला होता. त्यातून मला आवडणा-या मुलीला ते घेऊन चालले होते.
मी नीट विचार करायला सुरुवात केली. तिला हे सर्व का आवडत असेल? मग माझ्या लक्षात आलं की मला एका मुलीसारखा विचार करता येत नाहीये. इतकं मात्र समजत होतं की तिला सरांकडून मिळणारं स्पेशल अटेन्शन आवडण्यासारखंच असणार. तिला चालू ठरवून मोकळं होणं सोपं आहे.. पण ती सुद्धा आपल्यासारखीच अर्धवट वयाची आहे. ती तर आपल्याहूनही लहान आहे. ती आपली आहे. आपल्याला आवडते तर मग तिला समजून घेताना इतका राग राग कशाला.
मग वाटलं..च्यामारी..असले भिकारचोट मॅच्युअर विचारच आपल्याला नेहमी खड्ड्यात घालतात. आलाय भडवा सर्वोदयवादी सर्वांना समजून घेणारा..
तो जाधव आणि ते सर..दोघेही असला विचार करतात का? ..आणि तरी मराठे त्यांच्याकडे आकर्षित होतेच ना?. मी मात्र बसलोय विचारमैथुन करत. कंचुकी साला.
“केळकर..लक्ष कुठंय?” गोड स्वर कानात शिरला. बघितलं तर केमिस्ट्रीच्या डेमॉन्स्ट्रेटर गोखले मॅडम..
आधीच मोमीनची आज दांडी होती. पार्टनर नसला की एकट्यानं प्रॅक्टिकलची शाटमारी करायला जिवावर येतं.
..साखरेच्या द्रावणाची पोलॅरिटी काढण्यासाठी पोलॅरिमीटरला डोळा लावून मी नुसताच बसलो होतो. ते बघून गोखले मॅडम मागे येऊन उभ्या राहिल्या होत्या.
“अं..हो.. चालू आहे रीडिंग..” मी म्हटलं..
“आणि साखरेचं सोल्युशन कुठे गेलं सगळं? प्यायलास की काय ?” त्या म्हणाल्या आणि हसायला लागल्या.
मला खूप बरं वाटलं..मी ही थोडा हसलो.
मी सर्वच पोरींकडे पवित्र दृष्टीनं पाहू शकत नाही. सख्खी बहीण मला नाही. बहीण म्हणून मी फक्त चुलत वगैरे बहिणींकडे बघू शकतो. कारण लहानपणापासून तशी सवय लागली आहे. पण तसं नसताना उगीच मानलेली बहीण हा प्रकार मला जमत नाही. मुळात असली फसवणूक मला करता येत नाही. जी मुलगी आकर्षक आहे तिच्या विषयी मला आकर्षणच वाटतं. मुली म्हणतात ना की “अरे मी तुझ्याकडे ‘तशा’ दृष्टीनं कधी बघितलेलं नाही.” खोटं असतं ते. त्याचा खरा अर्थ असतो ”मी तुझ्याकडे तशा दृष्टीनं पाहिलंय पण सॉरी.. जमत नाही..तू फेल”
मला नक्की माहीत आहे की पोरांचं आणि पोरींच लॉजिक एकच असतं.
आधी बाय डिफॉल्ट समोरच्याकडे “त्या”च दृष्टीनं बघायचं. जर भेटलेला पोरगा साधाबेन्द्रा, अनाकर्षक म्हणजे “तसा” नसलेला असेल किंवा भेटलेली पोरगी चिकणी आयटेम नसेल तर या सगळ्या बंधुभगिनीपणाच्या भावना येतात. मग बनवा बहीण आणि बांधून घ्या राखी. नाटक सालं सगळं.
माधुरी दीक्षित सारखी पोरगी आली कॉलेजात तर मानाल बहीण तिला? मरू दे ते, मराठेसारख्या सुंदर आणि गो-यागोमट्या पोरीला तरी कोणी बहीण मानेल? आणि आपल्याच वर्गात आयला ती बिचारी हेबळे जरा काळी आहे तर झाले सगळे तिचे भाऊ.
मेन सांगायचं म्हणजे आपण काही स्वामी विवेकानंद नाही बुवा.
गोखलेमॅडम पंचवीसच्याच होत्या . तरुण मुलगीच होती ती खरं तर. खूपच आकर्षक होत्या. आणि त्यांच्याकडे माझी नजर चोरून जायचीच. चोरून नाही बघितलं आणि राजरोस बघितलं तर मारच खायला लागेल म्हणून चोरून.
वाकून काही दाखवायला लागल्या की सगळीच पोरं आ करून बघत बसायची. टपाटपा जबडे निखळायचे सगळ्यांचे. इव्हन कोणी प्रोफेसर लॅबमध्ये उभे असतील तर ते ही बघायचे.
त्या हसल्या की छान वाटायचं. मग आजही तसंच वाटलं.
“अरे किती वेळ घेतोयस रीडिंग?” त्या परत म्हणाल्या. “तब्येत ठीक आहे न तुझी?” त्यांनी माझ्या कपाळाला हातच लावला.
हे मला आवडायचं. इतर गुरुजन आम्हा पोरांनाही अहो जाहो करायचे. पण गोखले मॅडम मैत्रीण असल्यासारख्या एकेरीत बोलायच्या. मोकळ्या वागायच्या.
“नाही मॅडम..फिट आहे एकदम मी. ते शुगर सोल्युशन जरा जास्त डायल्युट झालं चुकून. परत करतो.” मी म्हटलं.
“थांब मी पण येते हेल्प करायला. तू फक्त रीडिंग घे.” त्या म्हणाल्या “उशीर झालाय नं खूप..”
बाहेर बघितलं तर च्यायला अंधार व्हायला लागला होता. लॅब एकदम रिकामी.
गोखलेमॅडमसोबत मी एकटाच आहे या विचारानं मला एकदम थरथरल्यासारखं व्हायला लागलं. त्या पोलॅरिमीटरवर झुकल्या आणि बहुधा आयपीसच्या आतली रेष नीट आहे का ते बघायला लागल्या.
मला कळेना की एकदम इतकं अनिवार आकर्षण का होतंय. त्या म्हटलं तर गुरु, मेंटर, मार्गदर्शक होत्या. हे तर रोगट आकर्षण झालं ना?
मग माझ्या लक्षात आलं. आजचा पोलॅरिमीटरचा प्रयोग खूपच किचकट होता. गू घाण शेण प्रयोग तेच्या आयला. खूप खूप कच-यासारखी रीडिंग होती. एकही रीडिंग हवं त्या रेंजमध्ये येत नव्हतं. जर्नल कम्प्लिशन जवळ आली होती. डोक्याची आयमाय एक झाली होती. मला खरंच कोणीतरी मदत करण्याची गरज होती. गोखलेमॅडम नेमक्या त्या वेळी माझ्यासोबत होत्या आणि पुढे होऊन मला त्या गुंत्यातून सोडवत होत्या. मराठेमुळे मी हर्ट झालो होतो त्यावरही त्यांच्या गोड मोकळ्या हसण्यामुळे दुखरी पाठ चेपून दिल्यासारखा इफेक्ट होत होता.
मी ते आकर्षण एक्सेप्ट केलं. पुढे झालो. सर्व रीडिंग पूर्ण होईपर्यंत एक तास लागला. त्या वेळात खूपदा आम्ही एकमेकांना चिकटलो, टेकलो, एकमेकांना स्पर्श ही झाला.
बाकी फार काही नाही घडलं चंद्रलोकच्या अंकातल्यासारखं..म्हणजे रसरशीत ओठ, भरगच्च उरोज वगैरे.. पण एवढं नक्की झालं की लॅबमधून बाहेर पडताना मी मराठेचा सरांसोबतचा व्यायाम अनुभवला होता आणि तिला माफ केलं होतं. तिला आणि जाधवलाही. सरांना मात्र नाही. बांबूच लावणार होतो आयला त्याला.
आता मराठेला आत येता येईल इतका माझ्या मनाचा दरवाजा मोठ्ठा उघडला होता.
दुस-या दिवशी मी कराटे क्लास चुकवला. मोमीनच्या बाबांची सीडी हंड्रेड बाईक घेतली. गियर गाडीचं लायसन माझ्याकडे नव्हतं. पण आतून आतून फिरण्याच्या गल्ल्या मला छान माहीत होत्या. कराटे क्लास समोर बाईक लावून त्याच्या सीटवर बोचा टेकून उभा राहिलो. हातात सिगरेट नसूनही आता काही फरक पडत नव्हता. मला काळापहाड डिटेकटीव्ह सारखं स्टायलिश वाटत होतं.
क्लास सुटला. मराठे बाहेर आली. अंधार चांगलाच झाला होता.
मी मराठेला हाय केलं. तिनंही मला.
“जाधवनं तुला प्रपोज बिपोज नाही ना मारलेलं ?” मी थेट म्हणालो.
ती खूपच दचकली. मग एकदम सावरून म्हणाली, “ए. काहीतरी काय विचारतोस. शी..”
मी म्हटलं, “मग आता मला सगळ्यात आधी तुला सांगायचंय की मला तुझ्यात इंटरेस्ट आहे.”
ती अस्वस्थ झाली. खाली बघायला लागली. मग म्हणाली “वेडा झालायस का तू?”
“हो”, मी मुद्द्याचं आणि खरं म्हटलं, “येतेस बाईकवरून राइड्ला? अँड्र्यूपर्यंत?”
ती थोडीशी हसली. मीही.
“पण माझी सायकल आहे”, ती म्हणाली.
“टाक माझ्या घरी, येताना घेऊ.”
मी बाईक ढकलत आणि ती सायकल ढकलत असे चालत चालत माझ्या घरासमोर आलो. मराठे तिची सायकल आत ठेवत असताना ब्राउनं माझ्याकडे बघून आनंदानं “भूफ्फ” केलं. माझ्यासोबत पोरगी आलेली तो पहिल्यांदाच बघत होता.
मला अर्थ कळला. “होय..तिला घेऊन चाललोय फिरायला. तुला काय करायचंय रे भिकारचोटा. गप बस गुंडाळी करून..”, मी त्याला कुरवाळत हळूच म्हणालो.
ब्राउ कुइं करून खाली बसला.
बाईक स्टार्ट केली. ती स्टार्ट झाली हे मुख्य.
मराठेला म्हटलं, “बस मागे”
कराटेचा ड्रेस होता म्हणून की काय जाणे ती दोन्हीकडे पाय टाकून बसली. माझ्या सुटलेल्या आणि स्ट्रेच करताना मध्ये येणा-या त्याच त्या पोटाला तिनं एक हात, थोडा घट्टच, धरला.
गार वा-यात आम्ही कुत्र्यासारखे सूं सूं करत अँड्र्यूच्या “ओल्ड स्पाईसचा” वास काढत निघालो..
–oo—-oo– –oo—-oo—-oo—-oo—-oo—-oo—-oo—-oo—-oo—-oo–
दि येंड..खतम..डाव बास..

दास्तान-ए-आवारगी...part three.

आता महिना दोन महिने कराटे बंद होणार होतं. मग मी ठरवलं की मराठेला सरळ बाहेर भेटायचं आणि हळूहळू विचारायचं..आणि सांगायचं. म्हणजे जाधवविषयी विचारायचं आणि स्वत:च्या फीलिंग विषयी सांगायचं.
मी एक दिवस मोडका हात गळ्यात घेऊन कराटे क्लासमध्ये गेलो. फरशांचा प्रकार तिथं सांगून उपयोग नव्हता. नुसताच ल्युनावरून पडलो असं सांगितलं. क्लास संपेपर्यंत तिथे बसून टाईमपास केला आणि मग परत येताना मराठेसोबत तिच्या घरापर्यंत चालत गेलो. तिला फरशांचं खरं खरं सांगितलं. ती इतकी गोड हसली की जसा मिल्कमेड कंडेन्स्ड मिल्कचा कॅन उघडून तोंडाला लावावा. मी स्वत:शी कबूल केलं की मी गेलोय. मला ती आवडली आहे. मला ती हवी आहे.
मी अगदी तिच्या घरापाशी तिला निरोप देताना म्हटलं, ” ए.. आनंदरावचं ओमलेट सँडविच खाल्लयंस ??”
ती म्हणाली “मला संध्याकाळी तिकडून येताना तिकडच्या खमंग वासानं खूप वाटतं की खावं एकदा तरी. पण ते संध्याकाळी अंधारातच चालू असतं नं?”
“अं. हो..” मी म्हणालो.
“तिथे मुली कोणीच नसतात नं. मग अंधारात एकटी कशी थांबणार मी..?”
मराठेलाही खेचू शकेल असं खमंग वासाचं मॅग्नेटिझम आपल्या आसपास तयार करू शकणा-या आनंदरावबद्दल मला एकदम प्रेम आलं. ओल्ड स्पाईसची व्यर्थता पटली.
“माझ्याबरोबर चल गं अँड्र्यूकडे ..मी घेऊन जातो तुला सुरक्षित..ल्युनावर तर ल्युनावर..चल..” असं सगळं माझ्या मनात भरभर आलं. पण मी वेळेवर डोकं चालवून म्हटलं, “तुला खायचंच असेल एकदा तर माझ्याबरोबर येऊ शकतेस. मी रोज जात असतो.
तुला एनीटाईम घेऊन जायला तयार आहे मी.”
ती गप्प बसली.
मग मला वाटलं फार सेफ खेळून साली संधीच जायची. म्हणून मी मनाचा “रिझर्व्ह हिय्याफोर्स” बाहेर काढला आणि म्हटलं, ” मग उद्या जाऊ या? क्लास नंतर?”
“हं..” असे गोड शब्द कानावर पडले. आणि मिल्कमेडचा शेवटचा लपका अशी एक छोटीशी स्माईल देऊन ती निघून गेली. मिल्कमेडचा कॅन संपला होता. पण तरी आता मी घरी जाऊन तो रात्रभर चाटत बसणार होतो. जीभ कापेपर्यंत.
दुस-या दिवशी मी सकाळपासून पिसासारखा तरंगत हवेत उडत सगळं काही करत होतो. दुपारी लॅबमध्ये सोडियम भरलेल्या दोन टेस्ट ट्यूब बोटांमध्ये पकडलेल्या असताना नळाखाली माझा धड अवस्थेतला हात धरला.
फडाड फाड असे आवाज येऊन बोटं एकदम भाजली तेव्हा कळलं की सोडियममध्ये पाणी मिक्स झालंय. मग ते फडफडणारे गोळे बेसिनमध्ये टाकले. तिथे आत्ताच मोमीननं इथेनॉल ओतलं होतं. त्यामुळे पूर्ण बेसिन भरून भडका उडाला. यज्ञकुंड तयार झालं. गुटखाथुंकर एच.ओ.डी तिकडून ओरडत आला. मी ऐकून घेतलं. कशात लक्षच नव्हतं तर काय करणार..
“खायचा” प्लास्टरमध्ये आणि “धुवायचा” भाजलेला अशी अवस्था..यातलं खरं दु:ख, मला उद्या सकाळी जाणवणार होतं. पण उद्याचं उद्या.. आजची सुंदर संध्याकाळ त्याच्याही आधी होती.
कराटेचा क्लास सुटला तेव्हा मी एका हातानं ब्राउ ची साखळी पकडून तिच्या वाटेत उभा राहिलो. एक तर आमचा ब्राउ दिमाखदार दिसायचा त्यामुळे इम्प्रेशन पडायचं. ..आणि त्याला घरी परत सोडायच्या निमित्तानं मला तिला घरी आणायचं होतं.
ती बाहेर आली आणि मला बघून गोड “हाय” केला. नेमका त्याच क्षणी ब्राउनं खाली शी केली. मला तोंडघशी पाडण्यात ब्राउ कधीच कमी पडला नाहीये.
ती परत हसली. थोडंसं तोंड दाबून आणि अर्थातच नाक दाबून.
“चल जाऊया”, मी तिला म्हणालो.
आम्ही ब्राउ ला घरी सोडलं आणि चालतच अँड्र्यू मठाकडे निघालो. अंधार झालाच होता. हळू हळू अस्वस्थ वाटत होतं आणि छानही.
मग मी सरळ विचारलं, “ए तो जाधव तुला त्रास नाहीये नं देत?”
ती म्हणाली “नाही. तो नुसताच काहीतरी विचारत बसतो.”
“काय विचारतो ? आय मीन तो काही फार चांगला मुलगा नाही आहे..म्हणून म्हटलं. मी ताईला पण सांगणारच होतो तुझ्या. पण भेटच झाली नाही.”
“…”
मी म्हटलं, “तुला नसेल कम्फर्टेबल वाटत बोलायला तर असू दे..”
मग हवेत एकदम खड्डा तयार झाला. आता काय बोलायचं ?
मी विषय काढला, “मलाही धमकी दिलीन त्यानं”
“धमकी ? कशासाठी?”
“ते मी तुला बेस्ट लक द्यायला आलो होतो नं..त्यावेळेला.. उम..तो विचारात होता की माझं तुझ्याशी काही आहे का म्हणून..”
“मग तू काय म्हणालास..?”
मी दचकलो…आयला..झाला बल्ल्या… मी काय म्हणालो ते कसं सांगणार? आता काहीतरी सांगून तिला घुमवायला हवं होतं..
“मी सांगितलं की तू तिच्यामागे लागू नकोस म्हणून..”
आता तिलाही खोदून खोदून विचारता येईना की मी त्यावेळी काय म्हणालो होतो आमच्या दोघांच्या विषयी.
संभाषण ज्या पद्धतीनं चाललं होतं त्यामुळे मला टेन्शन यायला लागलं.
मग गप्प राहून ओमलेटची गाडी गाठली. अँड्र्यू संत प्रवृत्तीचा असूनही माझ्यासोबत मराठे आहे म्हटल्यावर बेडकासारखा बघत राहिला. मी त्याला दुरूनच बोटांनी “दोन” आणि परत “दोन” अशी खूण केली. म्हणजे दोन सँडविच आणि दोन चहा त्यानंतर.
एरव्ही मला चहा त्या तिखट सँडविचसोबत प्यायला मजा येते पण आज एकामागून एक मागवून मला थोडा वेळ मिळवायचा होता.
सँडविचचा एक मोठ्ठा घास घेतल्यावर तिच्या चेह-यावर स्वर्गसुख दिसलं. अँड्र्यूला आमच्या लग्नात बोलवायचं हे मी पक्कं केलं.
मग वाफाळत्या चहासोबत मी बोलायला तोंड उघडलं. तिला कांद्याचा वास येऊ नये म्हणून मी तिच्या डाव्या बाजूला दूर तोंड ठेवून बोलत होतो.
“तर मी मेन म्हणजे तुला हेच सांगणार होतो की तो तुला त्रास देऊ शकतो. चांगल्या ग्रुप मधला मुलगा नाहीये तो.” मी पुन्हा तेच म्हणालो.
“अरे पण तसा काही त्रास देत नाही तो. नुसता मित्र आहे. चांगला नीट बोलतो माझ्याशी..”
आयला…नीट तर मीही तिच्याशी बोलत होतो… मनातलं कळतंय का तुला माझ्या तरी ? अगं काय सांगू तुला. सगळी पोरं अशीच गोड बोलतात. छान वाटतात. फक्त शुद्ध मित्र-मैत्रीण असं नसतं गं बाई या वयात…आम्ही सगळे पुरुष वाईट असतो पोरगी पटवण्याच्या बाबतीत..
पण असं सगळं या शब्दात सांगणं अशक्य होतं..
“मला खूप छान वाटतंय आज तू आलीस म्हणून…”, मी माफक धाडसी विधान केलं.
ती नुसतीच हसली..पण ते असं की त्या हसण्यातूनच “का?” हा प्रश्न उमटावा.. पोरींनाच जमत असावं हे.
“नेहमी मी इथे परांजप्या किंवा कुठल्यातरी टोणग्यासोबत उभा असतो..”
“टोणग्या बरोबर?.. मग आज काय म्हशीबरोबर उभा आहेस का? चेंज म्हणून?” ती म्हणाली आणि खिदीखिदी हसत सुटली.
आयला सेन्स ऑफ ह्युमर पण. . मला हवी ही…कायमची.
“रोज ये ना अशीच..” मी थोडा लाडात आलो.
ती पुन्हा हसली.
“मला खरोखरची जाडी म्हैस बनवणार आहेस की काय रोज खायला घालून?” ती म्हणाली.
मग मी हसलो.
हसण्याचं टेबल टेनिस चालू झालं..
परत येताना तिनं मला तिच्या बॅगमधून एक इक्लेअर काढून दिलं. मी थँक यू म्हणताना नकळत माझा धड हात पुढे केला आणि तिनंही तो हातात घेतला. म्हटलं तर नॉर्मल शेकहँड, म्हटलं तर स्पर्श. खूप मऊ. गरम..
“ताप आहे का तुला?”, मी एकदम म्हटलं.
“नाही रे..”
“…”
“…….”
“जाणार आता तू?”
“हं..”
“आय विल मिस यू..”, मी स्वत:ला म्हणताना ऐकलं..
ती हसली आणि जिन्यानं वर चढून घरी निघून गेली.
तिच्या घरापासून माझ्या घरापर्यंत जे काही अंतर आहे ते मी चालत, उडत किंवा कशा त-हेनं पार करून माझ्या घरी आलो आणि कसा, कुठून आलो ते मला तेव्हा किंवा पुढं कधीच आठवलं नाही. इक्लेअरचं कव्हर माझ्या खोलीतल्या माझ्या खास लॉकरमध्ये गेलं.
त्या नंतर पंधरा दिवसांनी प्लास्टर निघालं. मी लगेच कराटे क्लास मध्ये हजर झालो. पहिला दिवस म्हणून क्लासच्या आधीच एक तास तिथे पोहोचलो.
क्लासच्या ग्राउंडवर सगळीच मोकळी जागा होती. पण एक शेड एका कोप-यात बांधलेली होती. कोणीतरी राखणीला कायम तिथे राहणं गरजेचं असल्यामुळे. त्या शेडमध्ये सर स्वत: व्यायाम करायचे. किंवा ध्यान धारणा..
सगळीकडे शुकशुकाट होता. मग मी जाळीतून शेडमध्ये डोकावलो. सर आणि मराठे दोघेच आत होते. तसे तर ते व्यायाम करत होते. पण एकत्र करण्याचे व्यायाम. मी तसाच उभा राहिलो आणि बघितलं तर सर बनियनवर होते आणि मराठेचे हात पकडून स्ट्रेचेस करून घेत होते. मग त्यांनी जमिनीवर बसून एकमेकांच्या पाठीला पाठ लावून बेंड करण्याचे व्यायाम चालू केले.
मी खूप अस्वस्थ होत होतो. सरांचा खूप निकट स्पर्श तिला होत होता. साला मठाधिपती बुवा हरामी..
पुढचा एक्सरसाईझ जवळ जवळ मिठी मारल्यासारखा होता. यापुढे मला सहन होईना.
“सर”.. मी हाक मारली.
“कोण आहे” रागीट आवाज आला.
मी “कोण आहे” ते सांगितलं..
“जा ग्राउंडला सिक्स्टी राउंड मार..स्टार्ट..”
अँ? मला ही कसली शिक्षा? लवकर आल्याची ?
To be continued..

दास्तान-ए-आवारगी...Part Two.

प्लीज. पहिला भाग वाचून मगच पुढे वाचा...
........
कराटेचा सर कसाई निघाला. बैलांच्या शर्यतीत त्यांना तोंडाला फेस येईपर्यंत खदेडायचे तशी सकाळी सकाळी त्यानं सगळ्यांची पळत पळत वरात काढली. मग चिखलात लोळवून अंगातली सगळी हाडं दणकावून काढली.
क्लास संपला तेव्हा ढुंगणात लेंडी अडकलेल्या बकरीसारखे अवघडून चालत सगळे बाहेर पडले. रोजच्या येणा-या पोरांची ही अवस्था. मग माझा तर पहिलाच दिवस होता. घरी जाऊन हॉट वॉटर बॅग घेऊन त्यावर बसलो.
पण माझ्याखालीही दगड आहे. मी मुळमुळीत नाही. व्यसनं करत नसलो तरीही मी दणक्या बनू शकतो हे सगळ्या जगाला आणि मराठेला दाखवायलाच हवं होतं. त्यासाठी एकच तारा समोर आणिक गांडतळी अंगार हे सहन करायलाच पहिजे.
मी बाथरूममध्ये मराठेचा विचार करूच शकायचो नाही. तिच्याविषयी फिजिकल विचार करू म्हटलं तरी शक्य नव्हतं. ती दिसली की मनात गाणं यायचं “तू तेव्हा तशी.. तू तेव्हा अशी..तू बहरांच्या बाहूंची…”
ती रोजच वेगळी दिसायची. कॉलेजात केस मोकळे सोडून यायची. तेव्हा तिच्या गोड चेह-याला केसांची मस्त फोटोफ्रेम व्हायची. बाहेर बाबांच्या मागे चेतकवर बसताना केस मागे बांधलेले. तेव्हा मग तिची गोरी मान दिसायची. माय गॉड.
माझा श्वास गपकन आत जायचा आणि बाहेरच यायचा नाही. पुढे डोक्यात सगळी हुरहूर आणि कल्ला. बाकी सगळे सेन्सेस बधीर व्हायचे. मग मी ओमलेट आणखीन तिखट बनवायला सांगायचो.
त्यानंतर लगेचच एक घाण झाली. केमिस्ट्री लॅबसमोर व्हरांड्यात घटना घडली. पिपेटमधून ओढताना हायड्रोक्लोरिक एसिड तोंडात आलं होतो. ते थुंकत मी व्हरांड्यात उभा होतो. तेवढ्यात केमिस्ट्री चा एच. ओ. डी. आला. गुटख्याचे तुषार माझ्यावर उडवत म्हणाला “घरी धंदे माहीत आहेत का तुझे?”
धंदे ? माझे ? अरे गुटखा-फवारणी यंत्रा.. काय बकतोयस तू? माझ्या डोक्यात रागाचा डोंब उसळला. तोंडात एसिड. त्यामुळे नीट बोलवत नव्हतं तरी मी नाराजी आवाजात स्पष्ट आणत विचारलं “कसले धंदे?”
“चांगल्या घराचा दिसतोस. घरी हे चालतं का?”
माझा तोल सुटला आणि मला त्याची पर्वा नव्हती.
“काय ते सरळ सांगा न सर..”
“लेक्चरच्या वेळी कुठे असतोस..? वर्गात कधी दिसला नाहीस आजपर्यंत.”
अरे थुंक-या.. तू स्वत: प्रोफेसर शोभतोस का? तुझ्या वर्गात बसण्याच्या लायकीचं काही आहे का? तुझा विषय तुला तरी समजतो का? गुटखा खाऊन थुथुथु करत बोलतोस. कॅटायनला केशन म्हणतोस आणि एनायनला अनियन म्हणतोस. तुझ्या सारख्याला एच.ओ.डी. करायला काय इथेनॉल पिऊन बसले होते काय तुझे बॉस.
आमची खळबळ नुसतीच मनात. बोलता काहीच येत नाही.
मग त्यानं धमकी दिली. “वर्गात दिसला नाहीस तर परीक्षेला कसा बसतोस ते मी बघतो..!!”
त्यानंतर झक मारत निदान त्याच्या तरी लेक्चरला बसणं आलं.
पहाटे ..म्हणजे जवळ जवळ मध्यरात्रीच उठून कराटे क्लासला जावं लागायचं. त्यानंतर घरी परत येऊन, भरपूर अन्न हादडून मग मला उरलेली झोप ढुंगण वर करून पूर्ण करायची असायची. झोप झाली की आळसुटल्यासारखं दुपारी उशिरा फक्त प्रॅक्टिकलसाठी लॅब गाठायची असं लाईफ होतं. आहार,विहार, निद्रा भरपूर. मैथुनाचा पूर्ण दुष्काळ..
आता लेक्चरला बसायचं म्हणजे लवकर कॉलेजमध्ये जायला हवं. मग झोपेचं काय? तेव्हा कराटेची संध्याकाळची बॅच घेणं प्राप्त झालं. संध्याकाळची बॅच घेतली तरी ऑमलेट चुकण्याची भीती नव्हती कारण अँड्र्यू रात्री बारापर्यंत आसरा द्यायचा.
मग एकदम देवाजीने करुणा केली…एका आठवड्यातच मला दिसलं की मराठेच स्वत: हातवारे करत कराटेच्या क्लासमध्ये आम्हा बक-यांच्या रांगेत उभी होती. माझ्या सोबत कराटे शिकायला मराठे..मराठे सोबत कराटे..?! यमकच जुळायला लागलं की.
मराठे रोज क्लासमध्ये दिसणार म्हटल्यावर मी कुत्र्यागत (ब्राउन्यागत) आनंदी झालो. ब्राउन्याला शेपूट नव्हती. मलाही नव्हती. असती तर मी ती टुकूटुकू हलवली असती आणि वूफ वूफ अशी कुत्रेकुई केली असती.
“केळकर..बेंड डाऊन..स्ट्रेच.. लक्ष कुठाय..” कराटे मास्तर भुंकला.
केळकर हे माझंच नाव असल्याचं माझ्या एकदम लक्षात आलं. मी चिडून खाली वाकलो आणि पाय फाकवले. पण पाय पूर्ण स्ट्रेच होईनात. मग मास्तर मागून आला आणि माझ्या मांड्यांवर आपलं पूर्ण वजन टाकून माझे दोन्ही पाय एकशे ऐंशी अंशात फाकवले. तोंडात आलेली बोंब मी तोंडातच दाबली.
मनातले बोंबलते विचार….सर मी एक पुरुष आहे. माझं लग्न व्हायचंय..आणि कधीतरी आपल्याला मुलं बाळं व्हावीत (प्रेफरेबली मराठेपासून कायदेशीररित्या) अशी माझी मनापासून इच्छा आहे..का माझा निर्वंश करताय आधीच? तुम्हाला काही नाजूक अवयव नाहीत का?…मनातले बोंबलते विचार समाप्त.
“पोट मध्ये येतंय तुझं केळकर..” मास्तर माझा मराठे समोरचा पहिला बोहनीचा अपमान करत खिंकाळले.
मी पोट आत ओढून घेतलं. मराठे क्लासमध्ये येण्याचे तोटे आत्ता दिसायला लागले होते. बॅच बदलावी का?
आधीच आपण सिगारेट गुटखा वगैरे स्टाईल करत नाही. स्टेजवर गातही नाही. आता कराटे मधेही आपण फोपसे आहोत हे मुद्दाम मराठेसमोर दाखवून काय खास होणार आहे?
मला माझ्या मर्दानगीबद्दल जबरदस्त न्यूनगंड.. एकतर मला अजून दाढी मिशी आलेली नव्हती. बरोबरीच्या सगळ्या बाप्या पोरांमध्ये मी एक नाजूक नटरंग. नाजूक तरी कसं म्हणायचं ? अँड्र्यूची ओमलेट खाऊन ढोल्याही झालो होतोच. म्हणजे मराठेचा हात कुठला आणि माझा कुठला यातला फरक फक्त जाडीवरून ठरवता आला असता. मला माझा गोरेपणा आणि नितळ त्वचा यांची चीड होती. मग मी उन्हाळ्यात भर दुपारी गच्चीत चटई टाकून कडक उन्हात झोपायचो. कातडी नुसती भाजून लाल व्हायची. सालडी निघायची..मग एक दोन आठवडेच फक्त किंचित तांबूस काळपट राहायची. परत वरचा थर गेला की गोरा रंग उपटायचाच.
एकदा अतिरिक्त भाजून सगळ्या अंगाला बरनॉल लावायची वेळ आली तेव्हा मी हा काळं होण्याचा नाद थांबवला. पण वाईट वाटत राहिलंच. आम्ही आणलेल्या कॅसेट्समध्ये काळ्या पुरुषांबरोबर गो-या पोरी असायच्या. काळा पुरुष राकट असतो आणि तो गो-या पोरींना आवडतोच हे माहीत असल्यामुळे स्वत:च्या गोरेपणावर चरफडत राहायचं. दुसरं काय?
दुसरा प्रॉब्लेम होता दाढीचा. मलाही जाधव किंवा पाप्या पाटील सारखे दाढीचे खुंट असते तर? ते दिसायला देखणे नसले तरी ही एक मर्दानगीची खूण त्यांच्यात होतीच. मी देखणा असून काय उपयोग. दाढी असती तर मी तर ती दाढी ठेवून आणि थोडा काळा होऊन खूपच आकर्षक पुरुष झालो असतो.
मी असं ऐकलं की दाढी नसलेल्यांनी तशीच रोज दाढी केली की ती उगवते आणि राठही होते. रोज न चुकता खरडत राहिली की आणखीन भरभर उगवते. मग मी एक नवीन रेझर घेऊन आलो. रात्री झोपण्यापूर्वी गालांना साबण लावून ब्लेडनं गाल खरडले. दोन ठिकाणी कापलं. मी ओल्ड स्पाईसचं आफ्टरशेव्ह आणलं होतं. ते लावल्यावरसुद्धा टी.व्ही. वर एक चिकणी मुलगी त्या दाढी केलेल्या माणसाच्या गालाला गाल घासायची.
मी ते गालाला पहिल्यांदाच लावलं आणि चरका बसल्यासारखी आग झाली. कुठे कुठे कापलंय ते नीट समजलं. तीन मिनिटं मी जागच्या जागीच कोकणी जाखडी नृत्य केलं. मग शांत झालो. मला जाणवलं की पुरुष बनण्याची वाट कठोर आहे. आणि ती तशीच असायला हवी. तरच राकट पुरुष बनू शकतो. बायका उगीच नाही भाळत राकट पुरुषांवर. मराठे ही कधीतरी भाळेलच माझ्यावर.
त्यासाठी मग मी हात, पाय, डोकं सगळंच राकट करायचं ठरवलं. आधी विटा आणि नंतर फरशा फोडायची प्रॅक्टिस करायची.
कराटेच्या सरांकडे गेलो. म्हटलं “सर मला हँड्स कडक करायचेत. लेग्ज आणि काफ पण. मला ब्रिक ब्रेकिंग करायचंय..”
सर हसले. म्हणाले ” आधी पोट कमी कर..फिटनेस कर आधी..”
मी भडकलो. आणि घरीच प्रॅक्टिस करायचं ठरवलं. ब्राउन्याच्या डॉगहाउससाठी आणलेल्या विटा मी फोडायचं ठरवलं.
दोन स्टुलांमध्ये ठेवलेल्या विटा थोडासा जोर लावून हाणलं की फुटत होत्या. ब्राउ माझ्या बाजूला उभा राहून भकाभक भुंकत होता. मी प्रत्येकवेळी त्याला ढकलून देत होतो.
मग चार पाच विटा फुटल्यावर मला कॉन्फीडन्स आला. मी बागेतली एक पातळशी फारशी उखडली आणि स्टुलांवर चढवली. जीव खाऊन त्यावर चॉप मारला. हातातून डोक्यात एक जीवघेणी कळ गेली. हळू हळू एकदम अंधारल्यासारखं व्हायला लागलं आणि मळमळल्यासारखं पण. म्हणून घरात येऊन कोचावर पडलो. ब्राउ पण बाजूला येऊन कूं कूं करत येरझा-या घालायला लागला. मग त्याची कूं कूं ऐकून आई बाहेर आली. साग्रसंगीत हाडाच्या क्लिनिकमध्ये जाऊन एक्स-रे काढला. मनगटाच्या सांध्यातच क्रॅक होता. यंव रे यंव..अमिताभच्या शहेनशाहसारखा प्लास्टरमध्ये हात घालून घरी आलो.
To be continued.....